उत्पादने

यीस्ट पेशींचे कालक्रमानुसार वृद्धत्व सामान्यतः मानवी पोस्ट-मिटोटिक पेशींच्या वृद्धत्वासाठी मॉडेल म्हणून वापरले जाते.अमोनियम सल्फेटच्या उपस्थितीत ग्लुकोजवर उगवलेले यीस्ट Saccharomyces cerevisiae प्रामुख्याने यीस्ट वृद्धत्व संशोधनात वापरले जाते.आम्ही वाढीसाठी प्राथमिक पेरोक्सिसोम चयापचय आवश्यक असलेल्या परिस्थितीत वाढलेल्या यीस्ट हॅन्सन्युला पॉलीमॉर्फाच्या कालक्रमानुसार वृद्धत्वाचे विश्लेषण केले आहे. जेव्हा पेशी मिथेनॉल किंवा इथेनॉलवर वाढतात तेव्हा ग्लुकोजवरील वाढीच्या तुलनेत पेरोक्सिसोम एन्झाईम्सद्वारे चयापचय करून एच पॉलीमॉर्फाचे कालक्रमानुसार आयुष्य वाढते. ज्याला पेरोक्सिसोम्सची आवश्यकता नसते.ग्लुकोजवरील एच. पॉलिमॉर्फाचे अल्प आयुर्मान हे प्रामुख्याने मध्यम आम्लीकरणामुळे होते, तर बहुधा आरओएस महत्त्वाची भूमिका बजावत नाहीत.मिथेनॉल/अमोनियम सल्फेट ऐवजी मिथेनॉल/मेथिलामाइनवरील पेशींच्या वाढीमुळे पुढील आयुर्मान वाढले.हे मध्यम आम्लीकरणाशी संबंधित नव्हते.कार्बन उपासमारीच्या स्थितीत पेरोक्सिसोमल अमाइन ऑक्सिडेसद्वारे मेथिलामाइनचे ऑक्सिडेशन आयुर्मान वाढवण्यासाठी जबाबदार आहे हे आम्ही दाखवतो.मेथिलामाइन ऑक्सिडेशन उत्पादन फॉर्मल्डिहाइडचे पुढे ऑक्सिडीकरण केले जाते परिणामी NADH निर्मिती होते, ज्यामुळे ATP निर्मिती वाढते आणि स्थिर टप्प्यात ROS पातळी कमी होते. आम्ही असा निष्कर्ष काढतो की प्राथमिक पेरोक्सिसोम चयापचय H. पॉलिमॉर्फाचे कालक्रमानुसार आयुष्य वाढवते.शिवाय, कार्बनिक नायट्रोजन स्त्रोताद्वारे कार्बन उपासमारीच्या परिस्थितीत NADH निर्माण करण्याची शक्यता सेलच्या आयुष्याच्या पुढील विस्तारास समर्थन देते.परिणामी, यीस्टमधील CLS विश्लेषणाच्या स्पष्टीकरणामध्ये सेलच्या ऊर्जेच्या स्थितीवर संभाव्य प्रभावांचा समावेश असावा.